واقعا نمی دونم فکر مقالات دو اسمی با این شدت و حدت از کجا وارد علوم انسانی به ویژه تاریخ شد. بی شک متأثر از رشته های علوم پایه بود که خیلی وقتها اسم چند نفر را روی چهار صفحه مقاله می بینیم. به هر حال اگر اونها این کار را می کنند شاید با مقتضیات رشته شون جوره . اما توی تاریخ چی؟!!! من که خیلی حرف و خیلی اعتراض دارم. نه این که نگفته باشم. گفتم اما به جایی نرسیده. نمی گم به طور صد در صد مخالف هر مقاله دو اسمی هستم اما حدود و ثغور این کار باید مشخص باشه. چرا یک دانشجویی که با من پایان نامه می گیره باید هر مقاله ای را که از پایان نامش استخراج می کنه اسم من را هم ذکر کنه؟؟ نه فقط در مجلات علمی پژوهشی که حتی در سمینارها ( که واقعا جای ...داره). منِ استاد در ازای وقتی که برای پایان نامه گذاشتم هم پول گرفتم و هم امتیاز. دیگه بقیش مال دانشجوه مگه این که به دانشجو کمک کنم مقاله ای را بنویسه اشتباه نشه نه این که کمک کنم چاپ کنه. بین استفاده از اعتبار برای چاپ تا کار کردن اضافی خارج از کار پایان نامه بعد از اتمام کار پایان نامه خیلی فرقه.خصوصا حالا که این مساله به پایان نامه های کارشناسی ارشد هم رسیده.
یادم نمی ره خدا رحمت کنه دکتر عبدالحسین نوائی را که استاد راهنمای من در دوره دکتری بود. ایشان وقتی مقاله مأخوذ از رساله را که بنا بر قاعده و رسم موجود به نام مشترک استاد و دانشجو چاپ می کنند دستشون رسید، کلی گله مند شد و با تواضعی که من هرگز فراموش نمی کنم گفتند دخترم (واژهای که همیشه ایشون بکار می برد) من چه کاری برای این مقاله کرده بودم که اسمم را نوشتی خودت زحمت کشیدی نه من. من این بزرگواری را هیچ وقت فراموش نمی کنم. همین جا بگم از برخی بچه هایی هم که بدون اطلاع من مقاله ای را به اسم مشترک می دند گله دارم و اعلام می کنم هر وقت خودم در تهیه مقاله ای به دانشجو کمکی کردم علاوه بر زمان دانشجویی و پایان نامه، اون وقت مقاله را با نام مشترک چاپ خواهیم کرد.
البته این از سر خودخواهی من نیست، نه، طیب و طاهر نوش جان دانشجو هر چه امتیاز داره. من اگه نوشتن بلدم خودم می نویسم خوب یا بد خودم هم مسئولش هستم اما نمی تونم حتی مسئول بهترین کارهای دیگران باشم بدون اون که درش نقشی اساسی جدای از وظیفه دانشگاهیم، داشته باشم.
نمی خوام بیشتر از این مساله را باز کنم اما کاش مسئولین و دست اندرکاران نشریات و سمینار ها و ... یک فکر اساسی می کردند چون این کار کم کم به آفتی برای علم تاریخ و گاه لکه دار شدن یا تنزل حیثیت علمی افراد منجر می شه. حداقل فقط در مجلات ذکر بشه که این مقاله از پایان نامه ای است که با راهنمایی فلان استاد نوشته شده است. یا یک فکر دیگه ولی خواهش می کنم فکری بکنیم قبل از اون که دیر بشه.
یادم نمی ره خدا رحمت کنه دکتر عبدالحسین نوائی را که استاد راهنمای من در دوره دکتری بود. ایشان وقتی مقاله مأخوذ از رساله را که بنا بر قاعده و رسم موجود به نام مشترک استاد و دانشجو چاپ می کنند دستشون رسید، کلی گله مند شد و با تواضعی که من هرگز فراموش نمی کنم گفتند دخترم (واژهای که همیشه ایشون بکار می برد) من چه کاری برای این مقاله کرده بودم که اسمم را نوشتی خودت زحمت کشیدی نه من. من این بزرگواری را هیچ وقت فراموش نمی کنم. همین جا بگم از برخی بچه هایی هم که بدون اطلاع من مقاله ای را به اسم مشترک می دند گله دارم و اعلام می کنم هر وقت خودم در تهیه مقاله ای به دانشجو کمکی کردم علاوه بر زمان دانشجویی و پایان نامه، اون وقت مقاله را با نام مشترک چاپ خواهیم کرد.
البته این از سر خودخواهی من نیست، نه، طیب و طاهر نوش جان دانشجو هر چه امتیاز داره. من اگه نوشتن بلدم خودم می نویسم خوب یا بد خودم هم مسئولش هستم اما نمی تونم حتی مسئول بهترین کارهای دیگران باشم بدون اون که درش نقشی اساسی جدای از وظیفه دانشگاهیم، داشته باشم.
نمی خوام بیشتر از این مساله را باز کنم اما کاش مسئولین و دست اندرکاران نشریات و سمینار ها و ... یک فکر اساسی می کردند چون این کار کم کم به آفتی برای علم تاریخ و گاه لکه دار شدن یا تنزل حیثیت علمی افراد منجر می شه. حداقل فقط در مجلات ذکر بشه که این مقاله از پایان نامه ای است که با راهنمایی فلان استاد نوشته شده است. یا یک فکر دیگه ولی خواهش می کنم فکری بکنیم قبل از اون که دیر بشه.
۷ نظر:
این مساله خیلی خیلی مهمه تا قبل از اینکه این مطلب را بخوانم فکر می کردم اگه یک دانشجو مقاله بنویسه باید حتما اسم استادش را بیاورد اگه نه اصلا نه ارزش علمی داره ونه قابل چاپه!
taze vaghti mozoo ghashang tar mishe ke payan name 2ta ostad rahnama dashte bashe. va oon moghe esme daneshjoo mishe esme 3vome maghale. ke fek konam esme khodesho nanevise sangintare....
سلام . خانم دكتر
بهتر است كه شما هم جزء افرادي نباشيد كه فقط شعار مي دهند . خودتان يه نگاهي به سمينار زنان بيندازيد فقط اسم كساني كه دكتر بود . مقاله هايشان پذيرفته شد و برايشان سخنراني گذاشتند . بهتر است ابتدا خودتان يه فكري بكنيد و بعد به ديگران توصيه كنيد .
شاد باشيد ..
دوست ناشناس
از یادآوری این موضوع بسیار خوشحال شدم و البته می تونم با افتخار بگم که من اصلا شعار ندادم و اگر به چکیده مقالات مراجعه کنید به جز چند مورد که به خواست نویسنده دو اسمه بوده و ما قادر به تغییری در اون نبودیم شما حتی با اسامی تعدادی از دانشجویان کارشناسی ارشد مواجه می شوید علاوه بر فارغ التحصیلان و دانشجویان دوره دکتری آن هم به طور مستقل. حتی موردی که یک نفر اسم مرا به عنوان مشترک گذاشته بود من اسم خودم را خط زدم و مثل بقیه مقالات برای داوری فرستادم. فکر می کنم حداقل در انجمن ما سعی کردیم هیچ تعصبی نسبت به مدرک تحصیلی نشون ندیم و حتی نسبت به دوستان عضو انجمن هم تبعیضی قائل نشدیم و مقالات اونها را هم مثل بقیه برای ارزیابی فرستادیم. پرونده تمام داوری ها گواهی بر صداقت ماست. اگر کسی رد شد به دلیل عدم تأیید داوران بود و اگر پذیرفته شد باز به همین دلیل. به یاد ندارم مقاله ای را به صرف آن که نویسنده مدرک دکتری ندارد رد و یا از چرخه داوری خارج کرده باشیم. ولی طبیعی است که غالبا کسانی که تحصیلات بیشتری کرده اند بیشتر مجبور به پژوهش و نهایتاً آشنا به روش تحقیق و ... هستند و در نتیجه شانس بیشتری برای تأیید مقالتشان دارند.
سلام خانم دكتر . ممنون از اينكه جواب داديد . ولي باز هم يه جوري تبرئه كردن خودتان است . من همان مقاله را كه براي سمينار زنان فرستادم و پذيرفته نشد . در يك مجله ي علمي -پژوهشي چاپ شد ..... نمي دانم ؟؟؟ چي به سر ما آمده است كه اسير اسم و رسم شده ايم . روزگار غريبي است ......
خانم دكتر سلام
از صراحت و صداقت شما خوشحال شدم.
اينكه ذينفعي از نفع خود بگذرد و بلكه ان را بد بداند نشان از وجود كمي غيرت و تعصب در جامعه دانشگاهي ماست. بعيد ميدانم كمتر كسي از مزاياي كار نكرده بگذرد.
من سپاسگزار شما هستم
دوست ناشناس از اظهار لطفتان متشکرم اما فراموش نکنید که استفاده از نام و نشان واقعی موقع هر اظهار نظری هم کمی جرات می خواهد. کاش کسی ناشناس نمی نوشت و خود را سانسور نمی کرد یا حداقل نام مستعاری انتخاب می کرد که من می دانستم در میان این همه نظرات ناشناس با چند نفر روبرو هستم.
ارسال یک نظر