جدايي نادر از سيمين

هيچ وقت در مورد فيلم چيزي ننوشته بودم شايد به طور شفاهي هميشه به عنوان بيننده  اظهار نظر كرده باشم اما مي دانم حتي يك كلمه هم ننوشته ام. ولي برنده شدن اين فيلم باعث شد كه احساسم را در  مورد اين فيلم  بنويسم. فيلم را در يك شب خيلي خاص كه هيچ يك از اعضاي خانواده حال خوبي نداشتند، در كنار هم در خانه ديديم. خيلي وقته سينما نرفته ام چون وقتي براي اين كار نداشته ام. بيشتر فيلم هايي را كه دوست داشته ام ببينم يا در خانه ديده ام و يا گاهي در اتوبوس حتي برخي فيلم هاي خوب را، از جمله دو بار ديگر همين فيلم را در اتوبوس اصفهان - تهران ديدم. ( بگذريم كه من خانه بدوش تقريبا هر هفته بايد دو  فيلم كه اكثرشان قابل ديدن نيست را در اتوبوس تحمل كنم.)  

فيلم تا عمق وجودم رخنه كرد. خيلي از مسائل برايم كاملا ملموس بود. نمي دانستم چه كسي را بايد مقصر بدانم و با چه كسي همدردي كنم! حس مي كردم همه حق دارند و هيچ كس مقصر نيست بلكه يك واقعيت تلخ در جريان است. واقعيتي كه همه جا در كنار ما به اشكال مختلف وجود دارد و غالبا آن را  حس نمي كنيم.ولي اصغر فرهادي اين واقعيت تلخ را  در جلو چشم بيننده چنان بي پرده و عريان به نمايش گذاشته بود كه راهي براي چشم پوشيدن از آن و درواقع از كنار آن بي تفاوت گذشتن را باقي نمي گذاشت. فيلم تا مدتها ذهن را درگير پرسش هايي مي كرد كه پاسخ به آنها آسان نبود.

به هر حال فيلمي بسيار عالي بود.