خانه متروکه

نمی دونم احساستون اگه توی یک خانه متروکه برید چیه؟! این احساس را من سالها قبل وقتی برای اولین بار بعد از حدود 4 الی 5 سالگیم به خانه قدیمی اجدادی ( خانه صرافها) رفتم بهم دست داد. از پشت بام خانه همسایه وارد شدیم واز پلکان پشت بام به حیاط خانه قدم گذاشتیم. علف های هرزه همه جای خانه را پر کرده بود و درها و پنجره های شکسته که خصوصا برای شیشه های رنگی و زیبای اونها مورد تاراج قرار گرفته بودند همراه با شیشه های شکسته و قوطی های خالی و سایر زباله ها که ظاهرا همسایگان از خالی از سکنه بودن چند دهه ای خانه استفاده کرده بودند و اونها را به داخل حیاط ریخته بودند، همه و همه گویای یک خانه متروکه به تمام معنی بود.
البته نمی خوام این جا از اون خانه حرف خاصی بزنم شاید یک روزی اگر فرصتی دست بدهد و بتوانم از عکس های معدودی که دارم اسکن کنم آن وقت در مورد خانه و این که آخر الامر چه بلایی سرش آمد یا چه بلایی سرش آوردند حرف خواهم زد. اما منظورم این جا از خانه متروکه همین وبلاگ خودمه. وبلاگی که خوب متاسفانه ف.ی.ل.ت.ر اجازه باز کردنش را هم نمی ده و سر زدن بهش کلی مصیبت داره. پس تبدیل شده مثل همان خانه ارسی نقاشی در اصفهان به متروکه ای فراموش شده. نه من دیگه رغبت چندانی به نوشتن دارم؛ خصوصا این روزها که دلم خیلی گرفته است، و نه خواننده ای داره که مرا به نوشتن وادار کنه.